Minder handen voor de klas

Ik werk met vmbo-basis leerlingen in een kleine klas van 15 á 18 leerlingen. Ik geef meerdere vakken, zodat deze leerlingen niet te veel verschillende docenten hebben. Dat geeft rust en veiligheid voor als je zelf onzeker bent of niet tegen veel prikkels kunt. In mijn brugklas wen je rustig aan de middelbare school. Ik heb veel contact met ouders, zodat we samen weten hoe het gaat.

Wat mij drijft? Mijn eigen achtergrond. Mijn vader kwam als gastarbeider uit Turkije. Ik weet wat het is om niet altijd gezien te worden, dus ik kijk echt en luister. En als een leerling zegt “ik kan niks”, dan geef ik niet op. Ik vertel over mijn eigen moeilijke momenten en hoe ik daar doorheen kwam. Dan zie ik ze groeien. Ook al ben ik geen architect geworden, wat wel mijn jeugddroom was, leef ik nu een andere droom: ik inspireer Olympia leerlingen! We parkeren soms de les en spelen een rollenspel, of praten over het echte leven. Want alleen door een fijn contact, kan ik leerlingen echt begeleiden.

De heer E. (Erol) Abis
docent mens & maatschappij en mentor brugklas ‘minder handen voor de klas’.

Nederlands leren op Olympia

Ik ben een oud-leerling van Olympia en geef nu les in Nederlands. Lesgeven vind ik fantastisch, vooral omdat het contact met leerlingen en ouders zo prettig is. Op Valentijnsdag kreeg ik zelfs een hartjesballon van een leerling met een kaartje: ‘U bent een goede docent!’ Dat vond ik zó lief!

Samen lezen we leuke boeken, zoals Pizzamafia. Stap voor stap leer je beter Nederlands, en samen lezen is veel leuker!

Mevrouw Y. (Yuna) Theuns
docent Nederlands

Van niet gezien worden naar oprechte kansen voor iedereen

Ik wilde eigenlijk politieagent worden, maar toen ik in het onderwijs terechtkwam, wist ik: dit is het. Hier kan ik ook iets betekenen voor de maatschappij. Ik kan hier echt verschil maken. Als ik terugdenk aan mijn eigen middelbareschooltijd, voelde ik me niet gezien. Ik ging een jaar weg om in Turkije naar school te gaan en toen ik weer terugkwam moest ik erg wennen. Ik dacht dat niemand me echt kende en er was geen docent in Nederland die aan mij vroeg hoe het écht ging. Dat was heel moeilijk voor me. Hier wil ik dat elke leerling zich wél gezien voelt. Soms helpt een persoonlijk verhaal, een voetbalgesprek, of gewoon even lachen. En als het moeilijk is thuis? Dan ben ik er als mentor en als mens. Olympia is een kleine school, en dat maakt het bijzonder. Ik ken ook de eerste- en tweedejaars leerlingen terwijl ik lesgeef aan de bovenbouw. Er is veel sociale controle, maar het voelt nooit streng. We kijken echt naar jou als leerling, zonder te oordelen. We geven kansen vanuit ons hart. Niet omdat het moet, maar omdat we het je gunnen.

De heer T. (Tamer) Çetin
docent maatschappijleer en maatschappijkunde